003. Turniej Magiczny

Spiąca na łóżku młoda piękność usłyszała cichy odgłos. Na początku nie potrafiła go zidentyfikować lecz po chwili zrozumiała, że jest to miauczenie kota. Zdziwiła się, ponieważ żadna z jej współlokatorek nie posiadała owego zwierzęcia, ale mimo to nie otworzyła zapuchniętych, czerwonych od płaczu oczu. Uznała, że musiało jej się to śnić, więc przekręciła się na drugi bok.

Po chwili jednak poczuła, że po twarzy dotyka ją coś miękkiego, puchatego. Strząsnęła owe"coś" ręką i, ku swojemu zdziwieniu, uderzyła w coś sporego, co wydało z siebie głośny jęk. Amy gwałtownie podniosła się i nerwowo rozejrzała po dormitorium. Na pierwszy rzut oka wszystko było w porządku, dopiero przy drugim podejściu zaspana dziewczyna dojrzała pod sąsiednim łóżkiem białego kota. Przyjrzała mu się badawczo po czym usłyszała nieznajomy, dziewczęcy głos:

- Och, Melody! Co ci się dzieji?! - oburzony głos nie mówił dobrze po angielsku.

Do białego kota podbiegła wysoka blondynka w czarno - zielonej szacie. Wyjęła go delikatnie spod łóżka i mocno przytuliła mówiąc coś szybko po francusku.

Amy przyglądała się temu wydarzeniu nieco nieobecnym wzrokiem nie potrafiąc zrozumieć co się właściwie dzieje. Podrapała się lekko po głowie i przeczesała dłonią włosy, po czym wstała leniwie z łóżka.

- A co ti ma byci?! - wykrzyknęła blondynka patrząc na Amy. - Jak ti wyglądaszi?! - ciągnęła wciąż mówiąc dosyć niezdarnie po angielsku.

Amy oprzytomniała natychmiast słysząc, że dziewczyna zwraca się bezpośrednio do niej. Zmierzyła ją wzrokiem.

Dziewczyna była sporo wyższa od Amy. Miała długie, proste blond włosy, błękitne, duże oczy podkreślone delikatnym makijażem, pełne usta pomalowane krwistoczerwoną szminką, a co najważniejsze ubrana była w szatę Slytherin’u. Amy nigdy nie widziała jej w Hogwarcie.

- Kim ty jesteś? - zadała pytanie wciąż mierząc wzrokiem dziewczynę.

- Nazywami si Florence Levittoux - odpowiedziała pękając z dumy dziewczyna. - Pochodzę z Francji, zmieniłami szkołę  - mówiła dalej, chociaż Amy nie zadała żadnego pytania. - Ja chodziła do Beauxbatons, szkołi magii we Francji - blondynka uznała, że jej monolog wyraźnie zaciekawił Amy, więc ciągnęła dalej. - Ta szkoła jest... inna! Beauxbatons jest ładnie, a tu... inaczej! Zupełni inaczej! U nas nie być też taki zmini jak tutai! Szati są ładnijsze! - mogłaby tak ciągnąc w nieskończoność, ale nieudolny angielski dziewczyny zaczął powoli irytować Amy, która musiała się bardzo skoncentrować, żeby dokładnie zrozumieć Florence, więc przerwała jej.

- A co ty i twój kot - spojrzała na białego kota, rasy pers jak sądziła, z różową kokardą na szyi - tu robicie? - zapytała modląc się w duchu, aby francuska nie rozgadała się tak jak poprzednio.

Miała szczęście, Florence wyraźnie oburzona tym, jak Meyer jej przerwała udzieliła krótkiej,konkretnej odpowiedzi:

- Mieszkami.

Amy przymknęła na chwilę oczy żeby się skoncentrować, po czym bez słowa wyszła z dormitorium do salonu Ślizgonów. Było tam sporo uczniów odrabiających lekcje, uczących się czy też grających w szachy czarodziejów. Amy rozejrzała się po pomieszczeniu i przy jednym ze stolików, pośród grupki roześmianych dziewczyn dostrzegła burzę rudych loków. Szybkim i stanowczym krokiem podeszła do CeCe. Dziewczyna spojrzała na nią chłodno, wciąż trochę zdenerwowana za wcześniejsze zachowanie przyjaciółki, ale starała się mówić spokojnym, przyjacielskim tonem:

- Amy, obudziłaś się - oznajmiła.

- Tak, a wiesz co zobaczyłam w pokoju jak otworzyłam oczy? - drążyła lekko poddenerwowana Amy.

- Hmm... Pokój? -CeCe zdawała się nie wiedzieć o co chodzi.

- Nie! Jakąś Francuzkę z kotem! - wycedziła Amy przez zaciśnięte zęby.

- Ach! Poznałaś już Florence? - CeCe wydawała się niewzruszona tą nowiną.

- Znasz ją? - Amy była wyraźnie wstrząśnięta tą wiadomością.

- Tak, powiedzmy,że tak. Dippet mówił na uczcie powitalnej o nowej uczennicy, ale ty byłaś zajęta wpatrywaniem się w ... - urwała, bo dziewczyny, z którymi wcześniej rozmawiała przysłuchiwały się tej rozmowie z zaciekawieniem - Sama-Wiesz-Kogo -dodała zmieszana.

- Nie prawda! -zaprzeczyła oburzona Amy.

- Jakby tak nie było, to byś nie była zdziwiona jej obecnością - ucięła CeCe i jak gdyby nigdy nic wróciła do rozmowy, którą wcześniej przerwała jej Amy.

Zrezygnowana szatynka wyszła z pokoju wspólnego na korytarz lochów. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić więc usiadła na pobliskiej ławce. Nagle jej wzrok przykuła owa francuska. Rozmawiała z kimś. Ale nie z byle kimś! Z samym Tomem Riddle’m! Nie do wiary jak szybko udało się jej zawrócić mu w głowie... Bądź na odwrót. Riddle był znany z łamania dziewczynom serc. Bawił się nimi, a później bez najmniejszych wyjaśnień zostawiał dla innej, ładniejszej. Mimo to każda miała nadzieję, że to ona w końcu będzie tą jedyną, przyszłą panią Riddle! Ach, jakież naiwne...

Amy westchnęła i poczuła, że ściska ją w gardle, oczy zaczęły ją piec. Bądź silna, przecież to tylko chłopak, na świecie jest ich mnóstwo, mówiła sobie w myślach. Mimo woli jednak nie potrafiła oderwać wzroku od Florence i Toma.

A co na to Isabelle, przemknęło jej przez myśli. Przez chwilę zrobiło jej się nawet żal Craven, ale przypomniała sobie kpiący uśmiech dziewczyny i od razu zmieniła zdanie.

Nawet nie zauważyła, że przez ten cały czas przyglądała się Tomowi. Nigdy nad tym nie panowała. Teraz para cudownych, brązowych oczu wpatrywała się w nią. Amy nie była w stanie odwrócić wzroku, a Tom też nie miał zamiaru odpuścić. Wpatrywali się tak przez długą chwilę, a Amy nawet się nie spostrzegła, że Florence dawno już sobie poszła. Dopiero po dłuższym czasie Riddle podszedł do dziewczyny. Amy serce biło coraz mocniej, za każdym krokiem chłopaka, a kiedy w końcu usiadł obok niej na ławce miała wrażenie, że zaraz wyskoczy jej z piersi. Momentalnie poczerwieniała na twarzy. Przez chwilę nawet zapomniała jak się oddycha, gdy poczuła słodki, pociągający zapach chłopaka. Siedział tak blisko.

- Meyer, wytłumaczysz mi to, dlaczego zawsze tak dziwnie się na mnie patrzysz? - Z zamyślenia wyrwał Amy jego piękny baryton. Zdała sobie również sprawę z tego, że zna jej nazwisko.

Nie potrafiła tego wytłumaczyć, albo raczej nie chciała, więc wbiła wzrok w podłogę i siedziała cicho. Tom westchnął, ale nie zamierzał odpuścić.

- Isabelle się tonie podoba i cały czas zawraca mi tym głowę, więc chcę to z tobą wyjaśnić,ponieważ mam dość wysłuchiwania jej jęczenia - odezwał się ponownie przyglądając się uważnie Amy.

Dziewczyna gdy tylko usłyszała o Isabelle nie wytrzymała. Nie panowała już nad sobą i wypranym z emocji głosem powiedziała:

- To nie jej sprawa co ja robię. - Amy spojrzała zagniewanym wzrokiem na chłopaka.

- Może i masz racje, ale ja mam już dosyć jej ciągłego marudzenia, więc zrób mi przysługę i ty również się opanuj. Wtedy Isabelle da spokój i mi i tobie. - zaczął Tom. -Uwierz mi, nie chciałabyś być wrogiem Craven - dokończył.

Amy przez chwilę analizowała wszystko co powiedział jej Riddle i dopiero po chwili dotarł do niej sens jego słów. Przeszkadza mu to, że się na niego patrzę, pomyślała i jednocześnie poczuła silne ukłucie w klatce piersiowej.

Tom nagle wstał inie zaszczycając Amy nawet spojrzeniem, odszedł bez słowa.

Szatynka siedziała na ławce tępo wpatrując się w kamienną podłogę, aż do kolacji.  Ślizgoni zaczęli powoli wychodzić z lochów do Wielkiej Sali. Na samym końcu wyszła CeCe wraz z Florence. Rozmawiały o czymś zawzięcie i nawet nie zauważył siedzącej samotnie Amy. Dziewczyna westchnęła i ruszyła za grupką Ślizgonów na kolację, chociaż nie była ani trochę głodna.

Nie dość się dzisiaj wycierpiała, to jeszcze jej najlepsza przyjaciółka miała ją gdzieś. Na James'a nie miała co liczyć, została sama. Nie miała się komu nawet wygadać,więc siłą woli starała się tłumić w sobie wszelkie emocje. Bała się, że podczas kolacji nadejdzie fala bólu tak wielka, że nie da rady jej powstrzymać i wybuchnie płaczem przed wszystkimi uczniami i nauczycielami.

Smętnie powłócząc nogami, na szarym końcu dotarła do Wielkiej Sali. Wszyscy uczniowie pozajmowali miejsca, a chcąc się odizolować od reszty, Amy zajęła miejsce na samym końcu stołu Ślizgonów.

- Drodzy uczniowie! - krzyknął profesor Dumbledore, nauczyciel Transmutacji - Zanim zaczniemy ucztę, chciałbym coś ogłosić - tu zatrzymał się, czekając aż w sali zapanuje idealna cisza. - Jak zapewne wiecie, co roku uczniowie klas czwartych, piątych, szóstych i siódmych mogą brać udział w Turnieju Magicznym*! Dla tych, którzy jeszcze nigdy nie uczestniczyli w tym wydarzeniu, po uczcie będą rozdawane podręczniki, które zawierają obszerny regulamin! Turniej odbędzie się w połowie lutego! -Rozejrzał się uważnie po sali, wszędzie było już słychać podekscytowane szepty.- To wszystko, smacznego!

Na stołach zaczęły pojawiać się pełne jedzenia półmiski. W Wielkiej Sali panował gwar rozmów o turnieju. Turniej Magiczny był najciekawszym wydarzeniem dla uczniów starszych klas. Oczywiście zdarzali się i tacy, którzy w owym konkursie nie chcieli brać udziału i do takich osób należała Amy Meyer. W poprzednim roku, kiedy to po raz pierwszy ona i CeCe mogły przystąpić do turnieju, Amy uznała, że nie ma ochoty i że nauka jest najważniejsza. Właśnie dlatego obie przyjaciółki nie wzięły udziału w turnieju.

Tylko nieliczni uczniowie z piątych i siódmych klas brali udział z tym wydarzeniu, ponieważ czekały ich poważne egzaminy: SUM-y i OWUTEM-y.

- Amy, w tym roku bierzemy udział w turnieju, prawda? - zadała pytanie podekscytowana CeCe, która dosiadła się do Meyer.

Amy wzięła łyk soku dyniowego i spojrzała na CeCe chłodno. Już miała wykrzyczeć jej prosto w twarz wszystko co teraz kłębiło się w jej głowie, ale wzięła duży oddech i powiedziała powoli:

- Na mnie nie licz. Zapytaj się Florence. - Odwróciła wzrok i wróciła do jedzenia płatków na mleku.

CeCe zrobiła zdziwioną minę.

- O co ci znowu chodzi? - zapytała.

- A jak myślisz? Masz już teraz nową przyjaciółkę, nieprawdaż? - odgryzła się Amy.

CeCe wstała.

- Czyli rozumiem, że panna Meyer nie bierze udziału w turnieju, po raz kolejny, z powodu nauki? Mogłabyś choć raz w życiu oderwać się od książek i zrobić coś fajnego - rzekła na odchodnym i rzucając ostatnie pogardliwe spojrzenie koleżance, skierowała się w stronę Florence.

Mogłabyś raz wżyciu oderwać się od książek, słowa przyjaciółki nie dawały Amy spokoju.  Zrobić coś fajnego...

Szatynka rozejrzała się po Wielkiej Sali. Uczniowie, którzy skończyli już jeść, kierowali się w stronę wyjścia, przy którym woźny Filch rozdawał dosyć grube książki, które zapewne były regulaminem turnieju.

Zrobić coś fajnego...

Amy dosyć gwałtownie podniosła się z miejsca i stanowczym krokiem ruszyła w stronę kolejki po regulamin. Gdy nadeszła jej kolej, złożyła podpis na liście uczestników turnieju i odebrała księgę od woźnego. Przyjrzała się jej dokładnie.

Okładka była zrobiona z brązowej skóry, na której widniały złote napisy "Regulamin Turnieju Magicznego w Hogwarcie autorstwa Albusa Dumbledore’a". Książka liczyła ponad sto stron, co jak na regulamin było bardzo dużo.

Amy otworzyła księgę na pierwszej stronie.

"Ostatni zwycięzca: Tom Marvolo Riddle". Pod spodem były zamieszczone gratulacje od samego dyrektora.

Tom Riddle wygrywał konkurs co roku, od czwartej klasy. Pokonał nawet siódmoklasistów, a co to będzie teraz, gdy jest już w siódmej klasie?

Następnego dnia Amy wstała o wiele wcześniej od swoich współlokatorek. Wykonała wszystkie poranne czynności, nałożyła szatę i biorąc grubą księgę z regulaminem do ręki, położyła się na powrót na łóżku.

Otworzyła księgę na spisie treści i wzrokiem przejechała po punktach.

O turnieju, Młodsi uczniowie, Bezpieczeństwo, Teren turnieju, Dozwolone zaklęcia, Wyeliminowani.

Wróciła na początek książki i zaczęła czytać pierwszy rozdział "O turnieju".

"Turniej Magiczny jest obchodzony w Hogwarcie co roku. Udział w nim mogą brać uczniowie klas IV - VII. Turniej jest praktyczną formą przygotowania do walki z wrogiem,bądź samoobrony. Wykorzystywane są w nim prawie wszystkie zdolności zdobyte podczas zajęć z Zaklęć i Obrony Przed Czarną Magią (...)"

Następny rozdział mówił co podczas trwania turnieju będą robić młodsi oraz nie biorący udziału w turnieju uczniowie. Amy wiedziała doskonale, ponieważ jeszcze nigdy nie uczestniczyła w tym wydarzeniu.

Uczniowie zabierani są o godzinie trzynastej do Hogsmeade i przebywają tam aż do zakończenia turnieju, czyli do godziny dziewiętnastej. W przypadku przedłużenia turnieju uczniowie zostają poinformowani i wraz z wyznaczonymi nauczycielami wracają do zamku, prosto do Wielkiej Sali.

Po raz pierwszy Amy nie spędzi dnia turnieju w Hogsmeade, tylko w zamku. Na polu bitwy.

W dormitorium słychać było już przeciągłe ziewnięcia. Sophie, Lily, CeCe i Florence zaczęły szykować się na śniadanie. Amy szybko zerknęła na zegarek. Była za piętnaście siódma, więc czym prędzej zabrała się za czytanie następnego rozdziału.

"Bezpieczeństwo"

"Podczas turnieju ważną rzeczą jest oczywiście bezpieczeństwo, dlatego też ja, Albus Dumbledore, opracowałem zestaw nieszkodliwych, acz przydatnych zaklęć, które opisane są w rozdziale "Dozwolone zaklęcia". W razie pomylenia zaklęcia, które mogłoby zadać bolesne rany, bądź innego poważnego wypadku, poszkodowany zostanie natychmiast zabrany do Skrzydła Szpitalnego, w którym przez cały turniej będzie czekać pani Pomfrey, nasza wspaniała pielęgniarka. Teren turnieju oczywiście nie obejmuje Skrzydła Szpitalnego, co opisane jest w następnym rozdziale "Teren turnieju (...)"

Po przeczytaniu całego rozdziały Amy szybko zabrała swoją torbę z książkami i pobiegła do Wielkiej Sali. Jej współlokatorki już dawno opuściły dormitorium.

Na śniadaniu byli już wszyscy uczniowie. Większość z nich miała przy sobie regulamin turnieju. Niektórzy nawet ćwiczyli zaklęcia podane w księdze, co w kilku przypadkach skończyło się małym wybuchem.

Amy jak zwykle zajęła miejsce na końcu stołu Ślizgonów. Nie miała nawet ochoty na rozmowę z CeCe, bo dobrze wiedziała, że skończy się to kłótnią, a nie chciała robić scen przy wszystkich uczniach, a zwłaszcza przy Tomie.

Rozejrzała się postole Ślizgonów. CeCe wraz z Florence i Lily czytały właśnie regulamin turnieju rozmawiając przy tym głośno. Amy poczuła niemiłe ukłucie w żołądku. Wygląda na to, że podczas turnieju będzie zdana wyłącznie na siebie. Mimo wszystko była lepsza w teorii niż w praktyce. Westchnęła tylko i zajęła się jedzeniem tostów z dżemem.

Po śniadaniu szybko poszła pod klasę Obrony Przed Czarną Magią, którą Ślizgoni mieli razem z Puchonami. Amy oparła się o ścianę, a wtedy podeszła do niej owa Puchonka, którą spotkała w powozie, którym jechała do Hogwartu.

- Cześć - przywitała się uśmiechając się pogodnie do Amy.

- Czego chcesz? - odpowiedziała Amy przez zaciśnięte zęby.

Do szczęścia brakowało jej tylko natrętnej Puchonki. Jednak dziewczyna wyraźnie nie zraziła się wrogą reakcją i próbowała dalej ciągnąć rozmowę:

- Och, przepraszam,nie przedstawiłam się jeszcze - dziewczyna teatralnie uderzyła się otwartą dłonią w czoło. - Nazywam się Aurelia Campbell - podała jej rękę, jednak po chwili ją cofnęła widząc spojrzenie Amy.

- Powtórzę pytanie, czego ode mnie chcesz? - syknęła Amy.

- Chciałam tylko porozmawiać.

W tym momencie przyszła profesor  Merrythought, więc Amy szybko odeszła od Aurelii i weszła za wszystkimi do klasy, zajmując miejsce w ostatniej ławce. Jak się tego spodziewała, CeCe usiadła wraz z Florence.

Na lekcji przerabiali akurat temat o wilkołakach, jednak Amy była pogrążona we własnych myślach i nie słuchała nauczyciela.

A może by tak wycofać się z turnieju, przeszło jej przez myśl, jednak szybko odrzuciła tą opcję. Chciała tym pokazać CeCe, że dla odmiany potrafi zrobić coś "fajnego", a nie tylko siedzieć w książkach i się uczyć. Doskonale jednak wiedziała, że czekają ją SUM-y, i że zamiast uczyć się niepotrzebnych zaklęć do turnieju powinna się skupić na powtarzaniu materiału.

Nawet nie zwróciła uwagi, jak szybko lekcja minęła. Rozległ się dzwonek. Amy pospiesznie wrzuciła książki, pióro i atrament do torby i wyszła z klasy.

- Amy! - usłyszała znajomy głos, mimo to nie zamierzała się odwrócić. - Amy zaczekaj! - CeCe złapała ją za rękę.

- Co chcesz? -spytała starając się, aby ton jej głosu był przyjazny, co się jednak nie udało.

- Słyszałam, że bierzesz udział w turnieju - zaczęła CeCe.

- I co w związku z tym?

- Sądzę, że powinnyśmy się trzymać razem. - CeCe uśmiechnęła się niepewnie.

- Nie zamierzam trzymać się razem z Florence - warknęła Amy i już chciała odejść, ale kiedy się odwróciła wpadła na kogoś i poleciała na podłogę. - Uważaj jak chodzisz! - krzyknęła w stronę owego kogoś, kim okazał się być sam Tom Riddle.

- To nie ja na ciebie wpadłem, tylko ty na mnie. - Uśmiechną się łobuzersko i podał jej rękę.

Amy nie skorzystała z pomocy, rzuciła mu tylko pełne pogardy spojrzenie, wstała i otrzepała szatę.Wyminęła chłopaka zupełnie zapominając o CeCe i ruszyła w stronę cieplarni na lekcję Zielarstwa.

Z dnia na dzień robiło się coraz zimniej, a na dworze padał deszcz. Droga do cieplarni numer trzy nie była przyjemna. Zimny wiatr rozwiewał długie włosy Amy, szata lekko jej przemokła od deszczu. Krukoni stali zbici w ciasną grupkę przed cieplarnią.Było też kilkoro Ślizgonów, którzy jednak mimo zimna woleli stać nieco dalej od siebie.

Po dość długim oczekiwaniu, przed cieplarnie przyszedł profesor Beery. Krukoni i Ślizgoni cali przemoknięci czym prędzej weszli do cieplarni i zajęli swoje stałe miejsca.

- Na dzisiejszej lekcji nauczę was jak rozsadzać Mandragory - zaczął profesor. - Zajmijcie proszę w parach miejsca przy donicach!

Uczniowie zaczęli pałętać się po całej cieplarni dobierając sobie pary. Amy zauważyła, że CeCe przedziera się w jej stronę, więc czym prędzej stanęła przy nieznanej jej Krukonce, która zmierzyła ją tylko wzrokiem, ale nie odważyła się zaprotestować.

- Ktoś mi powie, co to są Mandragory? - zapytał profesor rozglądając się z nadzieją po klasie, ale jak widocznie się tego spodziewał, nikt nie podniósł ręki.

Zrezygnowany profesor Beery, wytłumaczył klasie co to są Mandragory, lecz Amy nie słuchała go. Lekcja zielarstwa była jedną z lekcji, których Amy nienawidziła. Po chwili profesor kazał im nałożyć nauszniki ochronne. Cała klasa rzuciła się na pudło z nausznikami, ponieważ każdy chciał mieć najlepsze, najmniej zniszczone. Gdy doprowadzili się już do porządku, profesor Beery upewniwszy się, że cała klasa nałożyła już nauszniki, zademonstrował jak przesadza się Mandragory.

Amy nie widziała w tym nic fascynującego, a owe rośliny uważała za wyjątkowo obrzydliwe. Wyglądały jak małe, pomarszczone, brzydkie dzieci, które wyły niemiłosiernie. Na jej szczęście, całą robotę odwaliła za nią Krukonka, z którą byłą w parze. Męczyła się z rośliną dobre kilka minut, brudząc się przy tym ziemią.

Spojrzała dyskretnie na CeCe, a ku jej zdziwieniu, dziewczyna była w parze z Lily, a nie z Florence. Amy prychnęła lekceważąco, czego oczywiście nikt nie usłyszał przez nauszniki.

Po nudnej lekcji zielarstwa Amy udała się na lunch.

- Amy, daj spokój -zaczęła CeCe dosiadając się do Amy. - O co ty się właściwie na mnie gniewasz?

- Niech pomyślę... - Amy udawała, że mocno się nad czymś zastanawia. – Na przykład za to, że wolisz jakąś Florence! - odpowiedziała oburzona obrzucając CeCe gniewnym spojrzeniem.

- Jest nowa, chciałam być po prostu miła - odrzekła lekko poirytowana zachowaniem przyjaciółki CeCe.

Amy nie skomentowała tego. Resztę lunchu spędziły w ciszy.

______
*Turniej Magiczny - Turniej odbywający się co roku w Hogwarcie, pomysłu Albusa Dumbledore'a. Turniej wymyślony przez autorkę bloga. Nie mylić z Turniejem TrójMagicznym!